Βασιλική Καραγιάννη

Η Βασιλική Καραγιάννη βρίσκεται ανάμεσα στις κορυφαίες Ελληνίδες σοπράνο όλων των εποχών. Η τεχνική της αρτιότητα είναι αδιαμφισβήτητη. Με ακρίβεια και ευκολία διασχίζει ακόμα και τα πλέον περίπλοκα μουσικά περάσματα διατηρώντας τον πλήρη έλεγχο της εξαίσιας φωνής της πάνω στα μουσικά δημιουργήματα των σπουδαιότερων μουσουργών. Πέρα από την τεχνική της λαμπρότητα, η Βασιλική Καραγιάννη διεισδύει με μοναδική ικανότητα στους χαρακτήρες που ενσαρκώνει μεταφέροντας το κοινό σε ένα ονειρικό ταξίδι με έναν μοναδικό τρόπο που μόνο οι μεγάλοι καλλιτέχνες μπορούν.
Λάμπρος Μητρόπουλος

«Vissi d’arte, Vissi d’amore». «Ζω για την τέχνη. Ζω για τον Έρωτα» λέει η Τόσκα, αλλά εγώ θα έλεγα για την αγάπη γενικότερα. Μπορούμε να εννοήσουμε και τον έρωτα, αλλά όχι μόνο σε προσωπικό επίπεδο. Έρωτας είναι τα πάντα και είναι παντού. Είναι στη φύση, στη ζωή, στις φιλικές σχέσεις, στην οικογένεια».
Βασιλική Καραγιάννη

Με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση υποδεχόμαστε στο Ραδιόφωνο Τέχνης την σπουδαία Ελληνίδα σοπράνο Βασιλική Καραγιάννη.

Η Βασιλική Καραγιάννη είναι κορυφαία σοπράνο της Λυρικής μας σκηνής, έχει εμφανιστεί σε πληθώρα παραστάσεων στην Ελλάδα αλλά και στα μεγαλύτερα Λυρικά θέατρα του κόσμου, όπως στη Σκάλα του Μιλάνου, στη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου στο Κόβεντ Γκάρντεν και αλλού.

Οι ερμηνείες της είναι πραγματική απόλαυση για το κοινό.

Το ταλέντο της Βασιλικής Καραγιάννη δεν περιορίζεται στο ρεπερτόριο της σοπράνο κολορατούρας. Έχει επιτυχώς αντιμετωπίσει ποικιλία ρόλων, από τις λαμπρές ηρωίδες στις όπερες του W.A Mozart και του bel canto μέχρι τους πιο δραματικούς και πολύπλοκους χαρακτήρες στις όπερες του Τ. Verdi και του R. Strauss.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που η Εθνική λυρική στο επετειακό της πρόγραμμα που κορυφώθηκε στις 16.9.2023 στο Ηρώδειο για τη συμπλήρωση των 100 ετών από τη γέννηση της Μαρίας Κάλλας επέλεξε τη Βασιλική Καραγιάννη μαζί με τις διακεκριμένες σοπράνο με διεθνή καταξίωση, Aννα Πιρότσι, Κάθριν Φόστερ, Νίνα Μινασιάν, να ερμηνεύσουν τις άριες εκείνες που η Κάλλας σημάδεψε με την ερμηνεία της στις ιστορικές εμφανίσεις της στο Ηρώδειο το 1944 και το 1957.

Κατά την γνώμη μου η Βασιλική Καραγιάννη είναι η κορυφαία Ελληνίδα σοπράνο της γενιάς της και θα συνεχίζει να μαγνητίζει το κοινό όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο για πολλά χρόνια ακόμα.

Παραθέτουμε παρακάτω την συνέντευξη που μας παραχώρησε όπως και το σύντομο βιογραφικό της μετά το τέλος της συνέντευξης.

Γ.Ε.: Κα Καραγιάννη σας καλωσορίζουμε στο «Ραδιόφωνο Τέχνης». Είναι μεγάλη η χαρά για εμένα και για όλη την ομάδα η παραχώρηση της συνέντευξης αυτής. Σας ευχαριστώ θερμά!

B.K.: Σας ευχαριστώ κι εγώ πολύ κα Ευταξία.

Γ.Ε: Τι είναι αυτό που σας έκανε να αφιερώσετε τη ζωή σας στην σπουδαία τέχνη της όπερας;

Β.Κ.: Πάντα μου άρεσε η μουσική και απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, μου άρεσε να τραγουδάω. Θυμάμαι, ήμουν 5 ή 6 ετών και είχα σκεφτεί ότι θα ήταν ωραίο να υπήρχε ένα θέατρο, στο οποίο αντί να μιλάμε, να τραγουδάμε. Υπήρχε, επομένως, το ένστικτο. Το έναυσμα όμως, δόθηκε στο ωδείο, στο οποίο πήγα για πρώτη φορά στην ηλικία των 7 ετών για να ξεκινήσω μαθήματα ακορντεόν. Τρία χρόνια μετά, στην ηλικία των 10, άκουσα από την δίπλα αίθουσα μάθημα φωνητικής. Στην ίδια ηλικία είδα για πρώτη φορά όπερα στην τηλεόραση και συγκεκριμένα την όπερα Τζοκόντα και με εντυπωσίασε. Όταν ήμουν 14 ετών πήρα το πτυχίο στο ακορντεόν και τότε, κατόπιν παρότρυνσης του καθηγητή των θεωρητικών μαθημάτων, ξεκίνησα μαθήματα φωνητικής. Αυτό που ένιωσα στο πρώτο μάθημα φωνητικής δεν το είχα νιώσει με τίποτε άλλο. Τότε πήρα και την απόφαση να ασχοληθώ με την τέχνη της όπερας. Φυσικά, στην πορεία ξεκίνησα να αγοράζω δίσκους και να ακούω την Κάλλας. Έτσι, έγινα αυστηρή στα ακούσματά μου και φυσικά αυστηρή με τον εαυτό μου. Ήθελα, δηλαδή, να δουλεύω σκληρά και να βελτιώνομαι.

Γ.Ε.: Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που κληθήκατε να αντιμετωπίσετε στην επαγγελματική σας πορεία έως σήμερα;

B.K.: Καταρχήν, το να ασχοληθεί κανείς με την όπερα γενικά θεωρώ ότι είναι μία πρόκληση από την αρχή έως το τέλος. Κάθε ρόλος επίσης είναι μία πρόκληση, ακόμα κι αν τον έχεις ενσαρκώσει ξανά, διότι κάθε φορά πρόκειται για διαφορετική σκηνοθεσία, συντελεστές, ορχήστρα. Για εμένα μία μεγάλη πρόκληση ήταν το γεγονός ότι έπρεπε να υποδυθώ τέσσερις διαφορετικές ηρωίδες στην όπερα Τα Παραμύθια του Χόφμαν. Έπρεπε να τραγουδήσω κάτι, το οποίο τραγουδιέται από τρεις διαφορετικές σοπράνο, από τρεις διαφορετικές γυναίκες με διαφορετική φωνή η κάθε μία και φυσικά έπρεπε να μελετήσω και να ενσαρκώσω τέσσερις διαφορετικούς χαρακτήρες, τέσσερις διαφορετικές προσωπικότητες, δίνοντας συνάμα το δικό μου στίγμα. Αυτό απαιτεί φυσικά διαφορετική κινησιολογία, έκφραση και φωνητικές απαιτήσεις. Όλα αυτά έπρεπε να γίνουν με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι ξεκάθαρα και κατανοητά στον θεατή μέσα σε ένα τρίωρο. Μεγάλη πρόκληση επίσης για εμένα ήταν η εμφάνισή μου στην Σκάλα του Μιλάνου, διότι κλήθηκα μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα να προετοιμαστώ και να αναμετρηθώ με το πιο αυστηρό κοινό του κόσμου. Θα ήθελα όμως να επιστρέψω σε αυτό που είπα στην αρχή και να τονίσω ότι η ενασχόληση με την Τέχνη γενικά και η συνύπαρξη μαζί της είναι μία πρόκληση.

Γ.Ε.: Η σκηνή και η πλατεία πιστεύετε ότι είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι ή συνδέονται με έναν τρόπο μεταξύ τους;

Β.Κ.: Είναι ακριβώς αυτό που είπατε. Είναι, δηλαδή, δύο διαφορετικοί κόσμοι. Την ώρα όμως της δημιουργίας, της εκτέλεσης, το κοινό είναι ανοιχτό για να δεχτεί και ο καλλιτέχνης είναι ανοιχτός για να δώσει. Επομένως, εκείνη τη στιγμή γίνεται μία ένωση σε όσους βέβαια είναι ανοιχτοί να την πραγματοποιήσουν. Πιστεύω ότι είναι δύο κόσμοι αλληλένδετοι. Είναι ένα δούναι και λαβείν ψυχικής τέρψης. Το κοινό επιλέγει να παρακολουθήσει την εκάστοτε παράσταση όχι απλά για να περάσει όμορφα, αλλά για να ταξιδέψει η ψυχή του μέσω των αισθήσεων. Ο καλλιτέχνης δίνει στο κοινό την ευκαιρία αυτή και όποιος είναι ανοιχτός την λαμβάνει. Είναι απίστευτη αυτή η σχέση. Σαν καλλιτέχνης οφείλω να πω ότι αισθάνομαι πότε το κοινό είναι ανοιχτό στο να δεχθεί αυτό που ο καλλιτέχνης θέλει να δώσει μέσα από την ψυχή του και πότε όχι και είναι πολύ σημαντικό να το γνωρίζει κανείς. Ο σκοπός για εμένα προσωπικά είναι η σχέση μου με το κοινό. Να ερμηνεύσω δηλαδή με τον καλύτερο τρόπο και αυτό που αισθάνομαι να το μεταδώσω και στους υπόλοιπους. Αυτό είναι και το νόημα της τέχνης και φυσικά της όπερας, η οποία συγκεντρώνει όλες τις μορφές της τέχνης. Συνοψίζοντας, ο σκοπός μου ως καλλιτέχνης είναι να κάνω το κοινό να συγκινηθεί και αυτό το αντιλαμβάνομαι την ώρα της δημιουργίας, το εισπράττω μέσω του χειροκροτήματος και φυσικά όταν μετά την παράσταση έρχονται και μου λένε ότι τους συγκίνησα και με ευχαριστούν. Για εμένα αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Είναι το πιο σημαντικό.

Η Βασιλική Καραγιάννη στον ρόλο της Βασίλισας της νύχτας στο έργο "ο μαγικός αυλός" του Β. Α. Μότσαρτ

Γ.Ε.: Μελετώντας τη βιογραφία σας διαπίστωσα ότι ο πρώτος ρόλος που σας μάγεψε ήταν αυτός της Βασίλισσας της Νύχτας από την όπερα Ο Μαγικός Αυλός του W.A.Mozart. Αισθάνομαι μαγικό το γεγονός ότι με αυτό τον ρόλο έχετε διανύσει το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας σας. Πιστεύετε ότι είναι καρμικό;

Β.Κ.: Ναι, θα μπορούσε κανείς να το πει κι έτσι. Εάν προσέξει κανείς κάποια σημάδια στη ζωή του, δεν μπορεί φυσικά να ξέρει από πριν αν είναι καρμικά, αλλά το διαπιστώνει εκ των υστέρων. Μάλιστα, τώρα που το λέτε, θυμήθηκα ότι πριν λίγες μέρες έβλεπα ένα φωτογραφικό άλμπουμ και βρήκα μία αποκριάτικη φωτογραφία, στην οποία ήμουν 9 ετών και η μητέρα μου με είχε ντύσει βασίλισσα της νύχτας. Δεν εμπνεύστηκε από κάπου, μάλιστα, έραψε μόνη της την στολή. Ήταν εντελώς τυχαίο. Απίστευτο..

Γ.Ε.: Ίσως τελικά κα Καραγιάννη να μην ήταν και τόσο τυχαίο.. Ίσως ήταν ένα σημάδι.

Β.Κ.: Ναι, πράματι. Είδα την φωτογραφία και δεν το είχα συνδέσει ποτέ. Η αλήθεια είναι ότι με είχε μαγέψει αυτός ο ρόλος από όταν ήμουν μικρή. Είχα δει στον κινηματογράφο την ταινία Amadeus, όπου υπάρχει μία σκηνή που περιγράφει το πώς εμπνεύστηκε ο Mozart την άρια της Βασίλισσας της Νύχτας. Φυσικά με εντυπωσίασε, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μετά από κάποια χρόνια θα ήταν και ο πρώτος μου μεγάλος ρόλος και όπως είπατε κι εσείς ότι τελικά με αυτό τον ρόλο θα διένυα το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας ερμηνεύοντάς τον σε πολλά μεγάλα θέατρα. Επομένως, ναι, δεν ήταν τυχαίο.

Γ.Ε.: To βασικό περιεχόμενο του Ραδιοφώνου Τέχνης είναι η μουσική και η ποίηση. Μπορεί η παρουσία του ζευγαριού αυτού να εξυψώσει την τέχνη σε τέτοια επίπεδα, ώστε να χαράξει ανεξίτηλα την ποιότητα της ανθρώπινης ψυχής;

Β.Κ.: Φυσικά και μπορεί, διότι και τα δύο είδη τέχνης είναι μεγαλειώδη. Για εμένα, ήδη έχει συμβεί αυτό. Καταρχήν, υπάρχουν πολλά ποιήματα, τα οποία έχουν μελοποιηθεί από μεγάλους ξένους συνθέτες, όπως είναι ο Schubert, o Fauret, o Ravel. Έχουν μελοποιηθεί επίσης ποιήματα σπουδαίων Ελλήνων ποιητών όπως του Σεφέρη, του Ρίτσου, του Γκάτσου. Μάλιστα, εστιάζοντας στην σχέση της ίδιας της όπερας με την ποίηση, εάν το καλοσκεφτούμε, η όπερα είναι στην ουσία η εξέλιξη της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Τα περισσότερα θέματα των πρώτων έργων όπερας ήταν εμπνευσμένα από την αρχαία Ελλάδα και από τις αρχαίες τραγωδίες, από τους αρχαίους μύθους. Η όπερα δηλαδή είναι ένας συνδυασμός ποίησης και μουσικής. Όπως ανέφερα και προηγουμένως, θεωρώ ότι η όπερα, χωρίς φυσικά να θέλω να μειώσω τις υπόλοιπες τέχνες, είναι η ύψιστη των τεχνών, διότι ακριβώς συνδυάζει όλες τις τέχνες μαζί, τον λόγο, την μουσική, τον χορό, το θέατρο. Η ίδια η όπερα είναι βασισμένη σε ένα θεατρικό έργο. Άλλες φορές είναι βασισμένη σε ένα ποίημα. Όλα αυτά τα στοιχεία δίνουν ένα κομμάτι τεράστιου μεγέθους, το οποίο σαφώς και μπορεί να αγγίξει την ψυχή του ανθρώπου. Για εμένα, η ίδια η όπερα και εν γένει η τέχνη είναι ψυχή. Εάν δεν υπάρχει ψυχή δεν πιστεύω ότι μπορεί κανείς να τραγουδήσει. Σε αυτό ακριβώς το σημείο θεωρώ ότι έκανε και τον μεγάλο διαχωρισμό η Κάλλας. Ήταν η μεγαλύτερη ερμηνεύτρια όλων των εποχών. Δεν έπαιζε απλά τους ρόλους, αλλά γινόταν ο ρόλος. Μέσα από τον κάθε χαρακτήρα περνούσε την ψυχική της κατάσταση, περνούσε όλα της τα συναισθήματα, περνούσε την κάθε κατάσταση που βίωνε. Κατάφερε να χωρίσει την ιστορία της όπερας σε προ και μετά Κάλλας εποχή. Είναι συγκλονιστικό. Είναι κατάθεση ψυχής.

Η Βασιλική Καραγιάννη στον Ρόλο της Βιολέτας στο έργο "η Τραβιάτα" του Τ. Φ. Βέρντι

Γ.Ε.: Πώς θα χαρακτηρίζατε την εποχή μας; Τι θα θέλατε να είναι καλύτερο στον κόσμο;

Β.Κ.: Πολύ ωραία ερώτηση και πολύ δύσκολη.

Πάρα πολλά θα ήθελα να αλλάξω. Καταρχήν, από την στιγμή που υπάρχει στον πλανήτη έστω κι ένα παιδάκι που πεθαίνει από πείνα, για εμένα η ανθρωπότητα έχει αποτύχει. Εάν δεν διορθωθεί αυτό, δεν μπορεί να γίνει τίποτε άλλο.

Είμαι φύσει αισιόδοξη και προσπαθώ να βλέπω όλες τις πλευρές από το καθετί που βιώνω. Και αυτά που ζούμε τώρα είναι ένα μάθημα. Ίσως να μην βλέπουμε άμεσα ποιο είναι αυτό που πρέπει να μάθουμε, ιδίως όταν συμβαίνουν άσχημα γεγονότα, αλλά μακροπρόθεσμα το βλέπουμε. Ίσως να ακούγεται ότι το λέω εκ του ασφαλούς, αλλά μία σπίθα μέσα μου, μου λέει ότι κάτι θα γίνει, κάτι θα αλλάξει και δεν θέλω να την σβήσω. Δεν ξέρω σε πόσο καιρό θα γίνει, αλλά έχω μία αίσθηση ότι κάτι μπορεί να αλλάξει σύντομα. Αυτό που είναι πολύ σημαντικό και το ζητάω είναι οι άνθρωποι να αφαιρέσουν την λέξη φόβος από το λεξιλόγιό τους. Φοβόμαστε την αρρώστια, φοβόμαστε την επαφή με τους ανθρώπους, φοβόμαστε να κοινωνικοποιηθούμε, φοβόμαστε να μοιραστούμε. Είμαστε σκλάβοι των ίδιων μας των βιωμάτων. Προσπάθησαν για διάφορους λόγους να μας εκπαιδεύσουν σε αυτό και το έχουν καταφέρει σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό. Ο φόβος δεν είναι καλό. Ο φόβος μας πηγαίνει πίσω. Θέλω να είναι έτσι οι καταστάσεις που ο κόσμος να μην φοβάται. Να είμαστε ανέμελοι, να ανασαίνουμε, να έχουμε επαφή με την φύση, να αγαπάμε την φύση. Είναι διαφορετικό το να προνοεί κανείς και να παίρνει τις προφυλάξεις του. Αυτό είναι προστασία. Όταν όμως αυτή η ανάγκη μεγαλώνει παύει να είναι προστασία. Τότε είναι φόβος και σκλαβιά. Ζητώ να αποβάλλουμε τον φόβο και κυρίως τον φόβο του θανάτου.

Κάτι ακόμα που θεωρώ σημαντικό είναι να έχουμε γνώση και αμφισβήτηση. Αμφισβήτηση με την έννοια να φιλτράρουμε αυτό που μας προσφέρουν και να μην το καταπίνουμε δίχως να το ερευνήσουμε. Η γνώση λοιπόν είναι πάρα πολύ σημαντική. Γνώση και για το γενικό, αλλά και η γνώση για τον ίδιο μας τον εαυτό.

Τέλος, υπάρχει και κάτι ακόμη που θα ήθελα να αλλάξω. Θα ήθελα οι άνθρωποι να ψάξουν να βρουν τον ρομαντισμό μέσα τους. Πρέπει να ξεφύγουμε από την τεχνολογία. Να την χρησιμοποιήσουμε μόνο για να την χρησιμοποιήσουμε, για να μας υπηρετήσει δηλαδή και όχι να είμαστε σκλάβοι της, όπως είμαστε τώρα. Περπατάμε για παράδειγμα στον δρόμο και κοντεύουμε να σκοντάψουμε για να απαντήσουμε σε ένα μήνυμα. Δεν έγινε και τίποτα εάν απαντήσουμε στο μήνυμα μισή ώρα αργότερα. Όταν λοιπόν φτιαχτούν αυτά τα απλά πράγματα, τότε θα φτιάξουμε και τα υπόλοιπα, αλλά προς το παρόν δεν έχουμε τα αυτονόητα. Είναι λυπηρό φυσικά να τα βλέπουμε όλα αυτά, αλλά έχω μία αίσθηση ότι ο κόσμος θα αλλάξει.

Γ.Ε.: Κα Καραγιάννη, συμμερίζομαι απόλυτα τις σκέψεις σας αυτές. Θα ήθελα να σταθώ στο ζήτημα της τεχνολογίας που αναφέρατε μόλις. Η αλήθεια είναι ότι παρατηρώ πως τα παιδιά μεγαλώνουν πλέον όντας δέσμια της τεχνολογίας, με αποτέλεσμα να χάνουν την φαντασία τους, την αθωότητά τους.

Β.Κ.: Ακριβώς. Χάνουν την φαντασία τους, όπως είπατε. Χάνουν την δύναμη της σκέψης τους, η οποία τους δημιουργεί εικόνες. Όταν ήμουν εγώ μικρό παιδάκι είχα την τύχη και την ευλογία να παίζω στην αυλή με τους φίλους μου, με τα ξαδέρφια μου, με την γειτονιά. Έκανα ποδήλατο, πήγαινα στην θάλασσα. Πράγματα απλά, τα οποία νιώθω ότι το παιδί μου δεν τα έχει ζήσει, διότι είναι βυθισμένο μέσα στην τεχνολογία. Μοιραία. Θέλω να καταλήξω στην σημασία της φαντασίας. Εμείς ως παιδιά φτιάχναμε μόνα μας ιστορίες και τις παίζαμε, ήμασταν δραστήρια, βγαίναμε στην φύση, είχαμε αναμνήσεις από μυρωδιές, από ήχους της φύσης. Τα παιδιά πλέον δεν έχουν τέτοιες μνήμες. Θέλω να πιστεύω βέβαια ότι τα σημερινά παιδιά έχουν πιο εύκολη την γνώση. Η γνώση είναι πολύ σημαντική. Η γνώση και η αμφισβήτηση, όπως προανέφερα.

Γ.Ε.: Μία από τις αγαπημένες μου όπερες είναι η όπερα Ντον Τζοβάννι του W.A.Mozart. Αν μου επιτρέπετε θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μία αγαπημένη φράση. Την φράση που το άγαλμα του αδικοσκοτωμένου διοικητή λέει στον Ντον Τζοβάννι, όταν εκείνος θέλει να του σερβίρει το δείπνο: ‘’Αυτός που απολαμβάνει την ουράνια τροφή, δεν έχει ανάγκη από την τροφή των θνητών’’. Τελικά τι είναι αυτό που δίνει νόημα στην ζωή;

Β.Κ.: Ωραία ερώτηση. Αυτό που ζούμε τώρα γνωρίζουμε ότι είναι κάτι προσωρινό και φθαρτό. Ο άνθρωπος όμως δεν είναι μόνο αυτό το φθαρτό και προσωρινό. Δεν είναι μόνο το σώμα του, αλλά και το πνεύμα του, η ψυχή του. Πιστεύω ότι ο Κομεντατόρε (ο διοικητής) στην όπερα Ντον Τζοβάννι αναφέρεται ακριβώς σε αυτό. Έχει φύγει μεν από τη ζωή, αφού τον έχει σκοτώσει ο Ντον Τζοβάννι, αλλά συνεχίζει να ζει. Τι είναι αυτό που ζει; Ζει το πνεύμα του. Τι είναι αυτό το πνεύμα; Χμμ από κάπου προήλθε και κάπου είναι τώρα, αφού πέρασε από τη ζωή. Είναι πολύ σοβαρό να το αναζητήσει κανείς μέσα του αυτό. Η γνώση που ανέφερα προηγουμένως, έχει να κάνει κυρίως με αυτό το κομμάτι.

Δηλαδή, να αναρωτηθούμε: Ποιος είμαι; Γιατί είμαι εδώ; Από που ήρθα και πού πάω; Είναι λυπηρό το γεγονός ότι μας δίνουν πράγματα, τα οποία αφορούν μόνο το φθαρτό κομμάτι του εαυτού μας, δηλαδή φοβόμαστε να μην αρρωστήσουμε, να μην πεθάνουμε. Μα, θα πεθάνουμε. Το γλιτώνει κανείς αυτό; Κανένας. Σαφώς θέλουμε να το παρατείνουμε όσο μπορούμε, αλλά πρέπει να προσπαθήσουμε να αφαιρέσουμε από μέσα μας τον φόβο του θανάτου. Επί της ουσίας, εάν το καλοσκεφτούμε δεν υπάρχει θάνατος.

Η Βασιλική Καραγιάννη στον Ρόλο της Αμίνας στο έργο "η υπνοβάτης" του Β. Μπελίνι

Γ.Ε.: Και η απώλεια;

Β.Κ.: H απώλεια με την έννοια ότι θα αποχωριστείς ή θα σε αποχωριστούν υπάρχει. Ωστόσο, εάν σκεφτούμε ότι ο χρόνος είναι δημιούργημα του ανθρώπου για πρακτικούς λόγους, για να μπορέσει να ζήσει σε αυτό το πέρασμά του από εδώ, μπορεί να είναι πολύ μικρό αυτό το διάστημα του αποχωρισμού. Όσο ζεις βέβαια, σαφώς και η απώλεια ενός αγαπημένου ανθρώπου είναι πόνος. Όμως, πιστεύω ότι υπάρχει αυτή η ανώτερη δύναμη, ο Χριστός, ο οποίος μας δίδαξε ότι αυτό που ζούμε τώρα δεν είναι παρά ένα πέρασμα. Εδώ είναι το δύσκολο-μας λέει- εκεί είμαστε καλύτερα. Για εμένα λοιπόν είναι σημαντικό αυτό το δείπνο, στο οποίο καλεί τον Κομεντατόρε ο Ντον Τζοβάννι, να το ψάξουμε. Να αναρωτηθούμε, πού πάμε μετά από εδώ; Η γνώση που λέγαμε πριν θα μας βοηθήσει. Εάν καταλάβει κανείς από πού ήρθε, τότε μπορεί να βρει απάντηση και για το πού θα πάει. Υπάρχουν και οι αρχαίοι Έλληνες, οι οποίοι έχουν δώσει απάντηση για όλα αυτά. Τα αναλύουν και μας τα δίνουν με πολύ ωραίο τρόπο, μέσα από την ποίηση, από τα έπη. Πρέπει να το ψάξουμε, να αναζητήσουμε αυτή την τροφή. Να μην αναλωνόμαστε στο φθαρτό κομμάτι. Φυσικά και το σώμα είναι σημαντικό, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών « Νους υγιής εν σώματι υγιεί», αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είμαστε και πνευματικά όντα και η πνευματική τροφή είναι το παν.

Γ.Ε.: Πώς θα χαρακτηρίζατε την σχέση σας με τον χρόνο;

Β.Κ.: Εάν με ρωτάτε, αν φοβάμαι τον θάνατο, όχι δεν φοβάμαι. Το ότι μεγαλώνουμε ηλικιακά μπορεί πρακτικά να βλέπουμε να μην ανταποκρίνεται το σώμα μας στις καθημερινές ασχολίες, κάτι το οποίο φυσικά μπορούμε να το φροντίσουμε, αλλά όταν κάποιος φοβάται τον θάνατο του σώματός του, αμελεί το πνεύμα του και όταν το θυμηθεί- διότι το σώμα του δεν θα τον υπηρετεί πια- θα είναι αργά. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι γι’ αυτό. Είμαι πάντως εξοικειωμένη με την έννοια του σωματικού, του σαρκικού θανάτου. Δεν πιστεύω στον θάνατο της ψυχής. Πιστεύω στο θάνατο του πνεύματος, κάτι το οποίο μπορεί να γίνει και όσο ζούμε. Μπορεί το πνεύμα δηλαδή να πεθάνει πριν από το σώμα κι αυτό είναι πολύ λυπηρό. Είναι μία πολύ μεγάλη αρρώστια της εποχής μας. Πρέπει επομένως να φροντίζουμε και να σεβόμαστε το σώμα μας, διότι φιλοξενεί την ψυχή μας, αλλά οφείλουμε να τροφοδοτούμε συνεχώς και το πνεύμα μας με γνώση.

Γ.Ε.: Πόσο εύκολο ή δύσκολο πιστεύετε ότι είναι να συγχωρήσουμε κάποιον;

Β.Κ.: Εύκολο είναι (γέλια).

Γ.Ε.: Ακόμα κι αν κάποιος προσπαθεί να μας βλάψει;

Β.Κ.: Εάν κάποιος θελήσει να μας βλάψει πρώτα απ’ όλα δεν τα έχει βρει με τον εαυτό του. Δεν μας φταίει όμως κανείς, εμείς φταίμε στο τι επιτρέπουμε. Κάνοντας κακό σε κάποιον συνήθως καθρεφτίζουμε δικές μας ανάγκες, δικά μας απωθημένα. Συμβαίνει βέβαια κάποιος να θελήσει να μας βλάψει για διάφορους λόγους. Είναι μεγαλειώδες να μπορέσει κάποιος να τον συγχωρήσει και τότε το κακό χάνει την δύναμή του. Είναι το τι επιτρέπουμε και πώς βλέπουμε τα πράγματα. Και το κακό που μπορεί να μας κάνει κάποιος έχει να κάνει με το πόσο ανοιχτοί είμαστε να το δεχτούμε και πώς το ερμηνεύουμε. Μπορούμε με έναν τρόπο να αποτρέψουμε το κακό. Δεν λέω φυσικά ότι είναι εύκολο. Χρειάζεται δουλειά. Εάν έχουμε την ψυχραιμία ψάχνουμε να βρούμε τι οδήγησε το συγκεκριμένο άτομο να μας κάνει κακό. Ανάλογα το άτομο, θα αντιδράσουμε αντίστοιχα.

Γ.Ε.: Είναι εφικτό κανείς να ξεχωρίσει την αλήθεια από την σκοπιμότητα και να πορευτεί μόνο με την αλήθεια;

Β.Κ.: Φυσικά και είναι εφικτό. Σύμμαχος σε αυτό είναι η γνώση. Η γνώση και η κρίση. Είναι δύο στοιχεία που μας δυναμώνουν.

Γ.Ε.: Ποιες συμβουλές από τους γονείς σας έχουν μείνει ανεξίτηλες στην μνήμη σας;

Β.Κ.: Ο τρόπος που με μεγάλωσαν είναι αυτός που θυμάμαι πάντα. Με έμαθαν να προσπαθώ να μην αδικώ ποτέ και κυρίως το να μην κάνω στους άλλους αυτό που δεν θέλω να μου κάνουν, να μην το επιτρέπω. Ένα άλλο που με έμαθαν είναι να μην παρατάω ποτέ τους στόχους μου, να προσπερνώ τα εμπόδια και να μην πτοούμαι από τις αντιξοότητες.

Γ.Ε.: Εάν η ζωή σας ήταν σενάριο όπερας πώς θα θέλατε να είναι το τέλος;

Β.Κ.: Πολύ δύσκολη ερώτηση (γέλια). Θα ήθελα καταρχήν να λύσω κάποια ερωτήματα. Να μάθω πού θα πάω. Θα ήθελα να έχω αξιοποιήσει στο μέγιστο τον χρόνο που έχω βιώσει εδώ. Να ξέρω ότι έδωσα ό,τι καλύτερο μπορούσα σε αυτό το πέρασμά μου εδώ, ότι αφήνω μία ψυχική και πνευματική παρακαταθήκη για το παιδί μου και θα ήταν το τέλος. Ξέρω ότι όταν κάποιος έχει δουλέψει πολύ με τον εαυτό του σε όλα τα επίπεδα, τότε θα είναι καλύτερος κι ο κόσμος. Είναι αυτό που λέγατε προηγουμένως για την συγχώρεση. Είναι σημαντικό να ξέρουμε ότι δεν φταίμε εμείς για το κακό που μας κάνει ο άλλος. Όσον αφορά το τέλος, δεν θα ήθελα να κάνω το δικό μου σενάριο. Αυτό αφορά κάποιον άλλον εκεί ψηλά. Δεν μπορώ επομένως να το απαντήσω εγώ.

Γ.Ε.: Υπάρχει κάποιος στίχος από την όπερα ή από την ποίηση που έχετε ως οδηγό στη ζωή σας;

Β.Κ.: «Vissi d’arte, Vissi d’amore». «Ζω για την τέχνη. Ζω για τον Έρωτα» λέει η Τόσκα, αλλά εγώ θα έλεγα για την αγάπη γενικότερα. Μπορούμε να εννοήσουμε και τον έρωτα, αλλά όχι μόνο σε προσωπικό επίπεδο. Έρωτας είναι τα πάντα και είναι παντού. Είναι στη φύση, στη ζωή, στις φιλικές σχέσεις, στην οικογένεια.

Γ.Ε.: Τι θα συμβουλεύατε έναν νέο άνθρωπο που θέλει να ασχοληθεί με την όπερα, αλλά και με την τέχνη γενικότερα;

Β.Κ.: Θα του έλεγα καλώς ήρθες σε έναν κόσμο μαγικό! Θα του έλεγα ότι αυτός ο κόσμος έχει πολλή δουλειά, αλλά εάν τον αγαπάει πολύ δεν θα του φανεί ως δουλειά. Επομένως, να το κάνει μόνο εφόσον το αγαπάει πολύ για να μην πτοηθεί από τις διάφορες δυσκολίες που μπορεί να προκύψουν. Να είναι επίμονος ώστε να πετύχει το μέγιστο που μπορεί.

Γ.Ε.: Kα Καραγιάννη η συζήτησή μας αυτή πραγματικά ήταν ένα ταξίδι περισυλλογής για εμένα. Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για τον διάλογο αυτό, αλλά και για τα σπουδαία δώρα και τη συγκίνηση που μας προσφέρετε μέσω της τέχνης σας. Ευελπιστώ όσα ειπώθηκαν στη συζήτηση αυτή να αποτελέσουν για τους αναγνώστες το εφαλτήριο για ουσιαστική σκέψη και αναθεώρηση.

Β.Κ.: Κι εγώ σας ευχαριστώ θερμά κα Ευταξία. Μου δίνατε κι εσείς τροφή για περαιτέρω συζήτηση. Εύχομαι καλή επιτυχία στο έργο σας!

Βασιλική Καραγιάννη - σύντομο βιογραφικό

Η Βασιλική Καραγιάννη γεννήθηκε στην Πάτρα και ξεκίνησε τις σπουδές της στο πιάνο, στο ακορντεόν και τα θεωρητικά σε Ωδείο της πόλης. Πήρε δίπλωμα Μονωδίας από το Εθνικό Ωδείο παράρτημα Γλυφάδας, με διάκριση και βραβείο, ενώ συνέχισε τις σπουδές της δίπλα στον Γιόζεφ Μέτερνιχ στο Μόναχο.

Από νεαρή ηλικία ξεκίνησε την συνεργασία της με Εθνική Λυρική Σκηνή, όπου συνεχίζει αδιάκοπα από τότε, ερμηνεύοντας τους πιο αντιπροσωπευτικούς ρόλους στο ρεπερτόριο της σοπράνο κολορατούρας.

Το 2012 έκανε το ντεμπούτο της στο Θέατρο αλά Σκάλα του Μιλάνου, ερμηνεύοντας τον ρόλο της Ολυμπίας στην όπερα “Τα παραμύθια του Χόφμαν” του Ζακ Όφενμπαχ σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Κάρσεν.

Έχει εμφανιστεί σε μερικά από τα μεγαλύτερα Λυρικά θέατρα του κόσμου, όπως το θέατρο αλά Σκάλα του Μιλάνου, στη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου Κόβεντ Γκάρντεν, στη Βασιλική Όπερα της Κοπεγχάγης, στο Μπουνκαμούρα Κόνσερτ Χωλ και στην Όπερα του Τόκυο, στο Μπιβάκο Χωλ στο Ότσου της Ιαπωνίας, στην Κωμική Όπερα του Βερολίνου, στο Σαν Κάρλο της Νάπολης, στην Κρατική Όπερα της Φλωρεντίας, στο θέατρο Σαν Κάρλο της Λισσαβόνας, στην Όπερα του Ντίσελντορφ, στο Σόνι Κόνσερτ Χωλ στο Τόκυο, κ.ά.

Το ρεπερτόριο της είναι ευρύ, περιλαμβάνοντας τους περισσότερους από τους πιο αντιπροσωπευτικούς ρόλους της σοπράνο κολορατούρας, όπως: Γλαύκη στην όπερα Μήδεια (Κερουμπίνι), Βασίλισσα της Νύχτας στον Μαγικό Αυλό (Μότσαρτ), Ολυμπία, Αντωνία, Τζουλιέττα, Στέλλα στα Παραμύθια του Χόφμαν (Όφενμπαχ), Αμίνα στην Υπνοβάτιδα (Μπελλίνι), Μαργαρίτα στον Φάουστ (Γκουνώ), Τζίλντα στον Ριγκολέττο (Βέρντι), Βιολέττα στην Τραβιάτα (Βέρντι), Λουτσία στην Λουτσία ντι Λαμερμούρ (Ντονιτσέτι), Κονστάντσε και Μπλοντε στην Απαγωγή από το Σαράι (Μότσαρτ), Αντίνα στο Ελιξίριο του έρωτα (Ντονιτσέτι), Νορίνα στον Ντον Πασκουάλε (Ντονιτσέτι), Τσερμπινέττα στην Αριάδνη στη Νάξο (Ρ.Στραους), Ροζίνα στον Κουρέα της Σεβίλλης (Ροσίνι), Κοντέσσα Αντέλε στον Κόμη Όρυ (Ροσίνι), κ.ά.

Έχει τραγουδήσει σε συναυλίες σε σπουδαίες αίθουσες όπως: Κάρνεγκι Χωλ της Νέας Υόρκης, Κουΐν Ελίζαμπεθ Χωλ και Κάντογκαν Χωλ του Λονδίνου, Μουσάσινο Κόνσερτ Χωλ στο Τόκυο, κ.ά.

Έχει πάρει το ειδικό βραβείο σε νέο καλλιτέχνη από την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών για την ερμηνεία της στο ρόλο της Τσερμπινέττα στην όπερα Αριάδνη στη Νάξο του Ρ.Στράους σε παράγωγη της Λυρικής Σκηνής. Καθώς επίσης και το ειδικό βραβείο Ινγκα Λινγκαμπουε στην Ιταλία.

Έχει ηχογραφήσει CD και DVD όπως: “Κουρέας της Σεβίλλης” του Παϊζιέλο, “Δέηση” σε ποίηση Κ.Καβάφη και μουσική Αθ.Σιμόγλου, “Μονόγραμμα” σε ποίηση Οδ.Ελύτη και μουσική Γ.Κουρούπου, κ.ά.

Το 2006 είχε την τιμή να ταξιδέψει με τον τότε Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο στις Βρυξέλλες και έδωσε ρεσιτάλ στην εκεί Ελληνική Πρεσβεία προς τιμήν και ενώπιων των βασιλέων του Βελγίου.

Τον Οκτώβριο του 2021 τραγούδησε στην Αρχαία Ολυμπία τον Ολυμπιακό Ύμνο ακαπέλα, στην τελετή αφής της Ολυμπιακής Φλόγας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2022 στο Πεκίνο.

Στο μέλλον μεταξύ άλλων θα τραγουδήσει σε γκαλά στην Όπερα του Μόντε Κάρλο.